Η σύζευξη Αρχιτεκτονική - Επιστήμη -Τέχνη, συνδιαλέγοντας τις αρχές νέων τυπολογιών αναδεικνύει και επιλύει τα διάφορα θέματα όπως αυτά προσδιορίζονται από την τεχνική τους υπόσταση, είτε όμως ακόμη σε επίπεδο συνείδησης, οπότε αυτό απαντά στο κοινωνικό περιεχόμενο και το μήνυμα στο οποίο καλείται να αποδώσει.

Έτοιμο να αξιολογηθεί ένα κτίριο ως σύγχρονο, δεν είναι ποτέ έτοιμο. Ούτε θα είναι ποτέ. Η μετάβαση από το τέλος στην αρχή ή από το τέλος στη ζωή, ορίζεται ως φυσικό επακόλουθο μίας πραγματικότητας φορμαλιστικής, που ωστόσο έχει δημιουργηθεί από ένα σύνολο προσθετικών αξιών και γεγονότων - πράξεων, γιατί ακριβώς εξαντλεί σε κάθε χρονικό momentum τις συνθήκες που επιτρέπουν τις επιμέρους λειτουργίες έχοντας οριακά ξεπεράσει τις ανάγκες του κοινωνικά ενταγμένου υλοποιημένου έργου.

Αναζητείται μέσα από την αρχιτεκτονική, το σύνολο των κανόνων εκείνων που θα πρέπει η Αρχιτεκτονική να τους εφαρμόζει. Ένα μη άρτιο αισθητικά σπίτι, δεν είναι απαραίτητα και επιβλαβές στο περιβάλλον, ούτε και το αντίθετο, όμως. Ένα επιβλαβές και άναρχα νομοθετημένο περιβάλλον δεν μπορεί όμως να αγκαλιάσει ένα όμορφο σπίτι. Η αίσθηση του επείγοντος, πολλές φορές, τις περισσότερες, θα εντείνει η θα αμβλύνει το σχετικό αμφίρροπο σχήμα γιατί θα υποβληθεί άλλοτε σε οικονομικούς στόχους, άλλοτε σε στόχους με αισθητικά κριτήρια ή όταν συνυπάρχουν και τα δύο μαζί.

Και έτσι, το πρωτόγνωρο, κάθε στιγμή ανάλογα τη περίσταση, επιβεβαιώνει τον κανόνα στον οποίο θα υπακούσει ενώ ταυτόχρονα μόλις τον έχει δημιουργήσει. Η αρχιτεκτονική σύνθεση ορίζει και ορίζεται από τον ίδιο τον εαυτό της, η λειτουργική όμως πτυχή του υλοποιημένου έργου, επιτρέπει να το εντάξει, εξασφαλίζοντάς του μία ιστορική θέση. Το καταφύγιο είναι το κέλυφος και ο άνθρωπος κάθε φορά προσδίδει στην Αρχιτεκτονική την αίγλη ανάλογα των επιλογών που προσδιορίζονται από μία δυναμική, πολιτιστική, μέσα στο χρόνο.