Υπάρχουν πολλά σενάρια που αναζητούν λύσεις για τη λειτουργία και την αισθητική του εργασιακού περιβάλλοντος. Δημιουργοί των σεναρίων αυτών είναι οι αρχιτέκτονες, που είναι και υπεύθυνοι για την ερμηνεία ανάλογων χώρων και ενδεχομένως και για τον ρόλο που θα παίξουν οι χώροι αυτοί στη ζωή των ανθρώπων.

Για τα ελληνικά γραφεία της PCCW, θεωρούμε τους χώρους εργασίας ως δημόσιους χώρους.  Δεν σχεδιάσαμε μια ανοικτή κάτοψη, και ούτε δημιουργήσαμε μια συμβατική κάτοψη. Ξεκινήσαμε αντιστρέφοντας εντελώς το πρότυπο της τυπικής κάτοψης ενός χώρου γραφείων, εκείνης όπου ο χώρος εργασίας μεγιστοποιείται, ενώ οι χώροι κυκλοφορίας και διάδρασης μεταξύ των ενοίκων περιορίζεται στο ελάχιστο.

Η αντίληψη αυτή οδήγησε στη δημιουργία ενός εκτεταμένου δικτύου κυκλοφορίας, ενός πλέγματος περιπάτου, και, παράλληλα, χώρων εργασίας που καθίστανται νησιά μέσα  σε μια θάλασσα δημόσιας συνύπαρξης.   

Ας αναλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίο ένα αστικό οικοδομικό τετράγωνο περιβάλλεται από οδικές αρτηρίες. Ας φανταστούμε τώρα ένα χώρο γραφείων όπου υπάρχουν δρόμοι, σταυροδρόμια και πλατείες.

Εκεί όπου υπάρχουν περισσότερες από μια διαδρομές για να πάμε από το Α στο Β. Εκεί όπου οι άνθρωποι μπορούν να συναντιούνται  και να επικοινωνούν χωρίς να το έχουν προγραμματίσει. Εκεί όπου δεν πρέπει υποχρεωτικά να κινείστε σε σαφώς καθορισμένες και σταθερές διαδρομές αλλά ξεκινώντας από το κέντρο ενός δακτυλίου με πολλές εναλλακτικές κατευθύνσεις. 

Φανταστείτε ένα χώρο γραφείων όπου η δημόσια παρουσία σας αποτελεί μέρος ενός σκηνικού και όχι μια επιπλέον ανάγκη. Ένα χώρο γραφείων όπου υπάρχετε όχι μόνο ως υπάλληλος αλλά και ως ανθρώπινη οντότητα. Αυτός είναι ο δημόσιος χώρος που δημιουργείται από τη συγκεκριμένη αρχιτεκτονική.